Ve ben seni ölüme en yakın olduğum yerde sevdim.
Seni ne zaman gördüğümü takvim yapraklarında bıraktım... Bilmem kaçıncı asrın hangi günündeydik. Ne zaman sevdim seni?
Hangi mevsimin kollarında vuruldum, bahar yeşili gözlerine?
Sen hangi sonsuzluktan çıkıp geldin? Senin de acıların vardı elbet her insan gibi. Bana hep acısız yanlarını gösterdin; paylaşmadın benimle.
Ama yine de geldin. Ve ben seni nasıl sevdim. Sahi sen kimdin?...
Hangi eli öpülesi anne doğurmuştu seni?... Ne çok soru var aklımda sana soracağım... Ne çok yanıtlanmayacak soru...
Yanıtlaman da pek umurumda değil doğrusu. Ben seni böyle sevdim.
Ben sana sevgimi sundum... Allah'ın adı kadar kutsal.
Senden önce nasıl mutlu olurdum bilmiyorum. Nelere sevinir nelere üzülürdüm unuttum!...
Ve ben seni ölüme en yakın olduğum yerde sevdim.
Senden önce bir hayatım vardı ama böylesine anlamı yoktu sanki, seni sevince anladım...
Baharlar yaşadım nice mevsimler... Ne mevsimlerin nasıl geçtiğinin farkına vardım, ne de bahar da açan çiçeklerin beni böylesine büyülediğini bilmiyorum. Senden önce de müzik dinlerdim ben...
Ama senden sonra anlam kazandı sözler...
Senden önce de yazardım ben, ve böyle anlam taşımazdı sözlerim. 


   Sen kulağımdan yüreğime düştüğünden bu güne anlam kazandı her şey ötesi yok. Daha ne olduğunu anlayamadan... Yüreğimle, beynimle, ruhumla teslim oldum sana, gururumu iterek bir kenara.
Şimdilerde olmasan da yanımda beni değiştirdiğine seviniyorum. Çünkü içime düştün, sevgi oldun. Senin sevginle aydınlandı dünyam.
Bu sevinçler korkutuyor beni sevgili! Ya geldiğin gibi gidersen!
En sevdiğim lokma gibisin yutamadığım... Pınardan su içip susuz kalmak gibi.... Uykunun en derininden uyanmak gibi... Gibisi biraz fazla taa kendisi... Gidersen, ölüme en yakın yerde duracağım yine.
Ya geldiğin gibi gidersen aniden? ne yaparım senden sonra?
Benden önce yoktun, benden sonra olma denilir mi insana?
Söylesene sevdiğim, ne yaptın bana?